 Familieopstelling
Op een zaterdag nog niet zo lang geleden was ik aanwezig bij een dag met familieopstellingen. Ik had mij zelf opgegeven als representant. Cliënten kunnen een vraag stellen en met behulp van representanten wordt gekeken naar een oplossingsgericht “antwoord” op die vraag. Het gaat over vragen als ‘waarom heb ik geen succesvolle carrière’, ‘wat ligt er onder mijn burn-out’, ‘wat kan ik als moeder doen om mijn kind te steunen’, etc. Uitleg over systemisch werk. Iedereen is onderdeel van meerdere systemen, je gezin van herkomst is een systeem, je eigen gezin, je sportvereniging, je vriendenclub, je werk en ga zo maar door. In al die systemen zijn er steeds een aantal aspecten van belang. In familiesystemen is er plek voor iedereen, er is een bepaalde ordening en er is balans tussen geven en nemen. Het is voor mij een liefdevolle logische manier om te kijken naar mijn eigen leven en een praktische manier om verandering aan te brengen waar dat passend is voor mij. En ook tijdens de coachingssessies met cliënten is het een fijne ondersteunende manier om mee te werken. WatAls Ik mocht die zaterdag in alle vier de opstellingen representeren. En zoals altijd was ook nu mijn ervaring dat ik daarmee ook aan mijn eigen proces mocht werken. Wat mij nog steeds bezighoudt zijn twee opstellingen die gingen over ‘vanishing twins’. Ofwel alleengeboren tweelingen. Dit fenomeen kende ik al en ergens vermoedde ik een tijd geleden al dat ik er zelf ook een ben. In 2011 las ik er een mooi boek over en verder heb ik het laten rusten. De schrijvers van het boek gaan ervan uit dat 1 op de 8 zwangerschappen begint als een twee- of meerlingenzwangerschap. En dat tijdens de eerste drie maanden er maar één kindje overblijft. Tijdens beide opstellingen stond ik de ene keer voor de niet-geboren tweeling en de andere keer voor de geboren tweelinghelft. Ook in die volgorde. En of je nou wel of niet gelooft in de werking van opstellingen of zelfs in dit fenomeen van tweelingen, er is iets geopend in mij! Stel dat ik inderdaad de overlevende van twee ben en als ik kijk naar de symptomen die hierbij horen dan voelt dat als het antwoord op heel veel vragen in mijn leven. En ja, mijn hoofd wil ook altijd begrijpen hoe het komt dat dingen zijn zoals ze zijn! HoeDan Ik blader terug in mijn oude boek en vind daar en op internet een rij aan symptomen. Die je wellicht ook aan iets anders kunt toeschrijven. Voor mij geven ze ineens beeld aan dat ik wellicht niet alleen in de baarmoeder zat. Klachten kunnen zowel fysiek, mentaal of emotioneel zijn. En waar ik mij in herken is dat ik altijd op zoek ben, op weg naar het volgende. Een nieuwe opleiding, het juiste werk, de juiste ik, etc. Ik kan daarbij niet echt mijn eigen plek vinden. En keuzes maken, echt voor iets gaan en daarbij andere zaken uitsluiten vond ik altijd lastig. Perfectionisme is ook een symptoom waar ik buitengewoon mee bekend ben, als ik nou dit doe, dan word ik daarmee een beter mens en dan ben ik misschien wel de moeite waard om van te houden (en rationeel weet ik natuurlijk dat dat zo is)! Ik ben heel goed in veel verschillende projecten opstarten, alleen afronden of de prioriteiten eruit pikken is wel een ding! En ik doe dan ook veel dingen tegelijk De dag is eigenlijk altijd te kort voor wat ik wil, alsof ik leef voor twee mensen tegelijk. Ik heb een zeer groot verantwoordelijkheidsgevoel en neem soms dingen op mij terwijl dat andermans taak is. Verder heb ik moeite om los te laten en op te ruimen of dingen weg te gooien. En oh ja, mijn bedrijfsnaam, Veelzijdig, natuurlijk gebaseerd op mijn achternaam, van der Zijden en ook passend bij dat ik het goed wil maken voor de overleden tweelinghelft. Dus ik werk niet alleen met ondernemingsraden, ik coach ook en ik werk ook met cliënten met oliën en met reflexintegratie met het lichaam. En hoewel ik daar echt de verbinding in vind, namelijk om mensen te begeleiden zodat zij hun eigen goud (weer) ontdekken, het is ook wel wat versplintert. AlleenDoen Wat ik nog wel een hele opmerkelijke vind, is mijn mantra op dagen dat ik niet lekker in mijn vel zit (zat). Dan ben ik een mopperend mens met een mantra! “Ik moet ook altijd alles alleen doen”. Niet fijn, zeker niet waar en al helemaal niet helpend want ik werd er alleen maar verdrietiger van. En hoewel ik met al mijn gereedschap in mijn persoonlijke ontwikkelingskoffer al best hier wat mee gedaan had, bleef het een terugkerend gedoe in mij. Nu er een weet is van de mogelijkheid dat ik niet alleen als mens ben ontstaan maar dat er een tweelingzusje is geweest, snap ik waar dit vandaan komt. En dat helpt mij. Want het enige dat ik tegen mijzelf hoef te zeggen als mijn mantra zich weer laat horen, is ‘dat klopt’! En dan kan ik ademhalen, en liefdevol glimlachen over mijzelf en daarna liefdevol glimlachen over mijn verloren tweelingdeel. Het maakt het veel draaglijker!! En ik kan het leven daardoor veel beter en voller vastpakken en werkelijk leven in plaats van in de marges te blijven hangen. Herken je mijn verhaal en wil je onderzoeken hoe dit voor jou is? Je bent van harte welkom voor een gesprek over dit onderwerp of andere onderwerpen die je tegenhouden om je leven voluit te leven. Mail naar veelzijdig@live.com of bel 06-15639900.
0 Reacties
 We zijn er nog niet
Het is deze week de week van de overgang en ik ben al een aantal jaren op missie om er meer bekendheid aan te geven. Want dat gegiechel en besmuikte gedoe en die opmerkingen van andere vrouwen “niet aanstellen”, “geen aandacht aan besteden”, “gewoon doorgaan”, het komt mij m’n neus uit! Ik vind het achterhaald! Dus top dat ik om mij heen allerlei initiatieven zie van andere vrouwen die er mee bezig zijn en ook werkgevers die meer en meer snappen dat het belangrijk is dat we er aandacht aan besteden (één derde van het ziekteverzuim in deze groep is (verborgen) gelinkt aan overgangsklachten)! Én, we zijn er nog niet! Ik ben er ook nog niet En, óók ik ben er nog niet! Twee jaar (juni 2017) geleden schreef ik een blog over hoe het op dat moment met mij was. En er is sinds die tijd al veel veranderd. En soms ook helemaal niet! Want schommelingen in deze fase van mijn leven zijn inderdaad echt schommelingen! Op dit moment heb ik weer veel last van slecht slapen. En daarmee een enorme moeheid overdag. Wat er wel anders is dan twee jaar geleden, is dat ik heel veel beter naar mijn lijf luister. Ook al vindt mijn koppie dat een enorme onzin en een gedoe. Inmiddels heb ik ervaren dat áls ik luister naar mijn lijf, dat ik daar baat bij heb. Dus toen ik op woensdag na twee leuke volle dagen werken naar de ashtanga yoga zou gaan (want daar blijf ik zo lekker soepel van en wordt mijn lijf steeds sterker van) kon ik voelen dat dat teveel was. Noem het mijn HSP, noem het de overgang, het boeit mij eigenlijk niet zo. Mijn lijf voelde moe en mijn hoofd vol. Veel te veel om dan deze yogavorm te gaan doen. Dus ik ben op de bank gaan zitten met een kopje koffie en een boek. En heb rustig aangedaan tot het beter werd in mijn lijf. Een beetje schrijven over alles wat er in mij was en wat mijmeren hielp ook! En naast dat ik kan voelen hoe dankbaar ik ben dat dit kan in mijn situatie heb ik er ook een klus aan. Kind uit een middenstandsgezin, “niet lullen maar poetsen”, “van werken is nog nooit iemand doodgegaan”. Al dat soort teksten komen voorbij. Ik haal nog maar eens diep adem! Hoe deden de vrouwen voor mij dit? Over mijn oma’s weet ik weinig als het gaat over de overgang. Wel dat zij allebei nog volop werkten in de tijd dat ze in de overgang waren. En hoewel ik hen regelmatig zag en meemaakte kan ik mij niet herinneren dat ze opvliegers hadden of andere symptomen. Mijn eigen moeder deed niet aan de overgang (zei ze altijd). Ze had geen opvliegers en stopte onverwachts met menstrueren. Ze had zelfs net nog een bulk maandverband bij de Makro gescoord toen ze ineens in de menopauze kwam. Dat het niet alleen de opvliegers zijn en stoppen met menstrueren wist ze niet. Achteraf (ik kan het helaas niet meer navragen) herken ik veel van waar zij op deze leeftijd mee zat, in mijn eigen klachten. Twee jaar geleden had ik een omgekeerd dag-nachtritme, ik sliep slecht en was overdag moeilijk vooruit te branden. Maar dat mijn zelfvertrouwen zo’n knauw kreeg had ik niet verwacht. Dat ik aan alles over mijzelf ging twijfelen. Dat ik mijzelf afvroeg wat ik eigenlijk bijdroeg aan de wereld en meer van dit soort vragen. Ik vond het angstig (was ik depressief of wat was er eigenlijk met mij aan de hand) en ik wist ook niet zo goed hoe ik hier met anderen over kon praten. Eerst dacht ik dat ik een burn-out had (toen ik een opleiding tot burn-out coach deed) en toen ik op een studiedag hoorde dat die klachten (van een burn-out) overeenkomen met die van de overgang wist ik het! Ik ben niet gek aan het worden, ik ben in de overgang. En dat is dus niet alleen maar stoppen met menstrueren, opvliegers krijgen of slecht slapen, het is veel meer! En dat het niet alleen maar nadelen zijn maar dat er ook voordelen zitten aan deze fase, dat merk ik nu pas! Dus ja, deze fase kun je ook gebruiken als een transformatiefase! Hoe kom ik er? Ok, dus een transformatiefase! Een van de dingen is dat je, doordat je oestrogenen teruglopen, relatief meer testosteron hebt, het-kom-in-actiehormoon!! Daadkracht, beslistheid, focus! En doordat de oxytocine (het knuffel- of zorghormoon) terugloopt heb ik ook minder behoefte om voor alles en iedereen te zorgen. En vind ik het nu gemakkelijker om tegen mijn puber te zeggen, nee, ik doe het niet voor je! Iets wat ik eerder echt onbegrijpelijk en niet oké van mijzelf vond, heeft gewoon een biologische verklaring. Dat helpt mij wel! Dus die voordelen herken ik óók. Het is ook een fase waarin je oud gedrag gedag kunt zeggen en nieuwe paden kunt bewandelen. En er is nog veel meer te transformeren in deze fase. En dat is voor elke vrouw weer anders. Wat voor jou werkt hoeft niks voor mij te zijn en andersom. Ik ben er nog niet, want wat wil ik eigenlijk nog met de rest van mijn leven, dat kan zomaar nog een jaar of veertig zijn. Hoe wil ik die invullen? Wat is mijn pad? Wat doe ik nog wel en wat laat ik aan mij voorbijgaan? En ja, dit transformeren gaat alleen maar in mijn eigen tempo ;-). Zo kom ik er! Ben jij ook nieuwsgierig naar waar jouw transformatiekracht je gaat brengen en wil je dit verder onderzoeken? Neem contact op via veelzijdig@live.com of bel naar 06-15639900  Waarvoor ben ik hier op aarde?
Het beantwoorden van deze vraag heeft tijd nodig, in mijn geval. Ik voel dat het antwoord van binnen is. En dat ik het niet kan haasten. Het heeft zich te ontvouwen op mijn eigen tempo. Zelfs ik, met mijn ongeduld en huphup mentaliteit. Ik voel dat als ik hier meer helderheid in heb dat ik mijn energie weer meer kan richten en sowieso meer energie zal voelen. Het voelt dus als iets heel belangrijks! Dus ik lees artikelen, een mooi boek met korte stukjes (Dirk van de Glind) en mijmer! Ik praat er ook meer en meer over met anderen. Dat voelt soms nog heel kwetsbaar en wel als een noodzakelijk onderdeel van mijn pad. En wat er gebeurt is bijzonder. Ik krijg meer herinneringen terug van vroeger dan ik ooit gehad heb. Ik ervaar daarnaast een enorme behoefte om met mijn schaamtegevoel aan de slag te gaan en ik ervaar al mijn bekende strategieën om bij mijn gevoel weg te blijven. En wat daarbij helpend is, is dat ik er niet in wegzak. Ik kan met liefdevolle compassie kijken en voelen wat ik doe en welke behoefte het vervult. En ik voel naast dit alles ook nog soms mijn onbeweeglijkheid en mijn behoefte aan rust. Dus in plaats dat ik naar de yogales ga doe ik rustig aan. Voel ik de stilte in mijzelf en ga wandelen om toch in beweging te komen. Als kind en daarna Op de meest bijzondere momenten popt er iets in mij omhoog als antwoord op een eerder gestelde vraag. Wat vond ik als kind vroeger leuk? Een vraag die ik helaas niet meer aan mijn moeder of vader kan vragen. Ik ben dus heel blij met dit soort pop-upjes! Afgelopen week tijdens een workshop stelde ik deze vraag aan andere vrouwen, wat vond jij leuk als kind? En ik realiseerde mij ineens dat ik ooit begonnen was met het schrijven van een boek als kind. Ik voelde me blij verrast ;-). Want daar waren ineens de andere perioden in mijn leven dat ik schreef! Tijdens mijn tijd bij Odyssee schreef ik vakinhoudelijke artikelen voor het vakblad Praktijkblad voor de medezeggenschap, ik heb een tijd een vraagbaakcolumn gehad voor medezeggenschapsvragen in het tijdschrift voor ondernemingsraden en ik schreef de afgelopen twee jaar twee blogs per maand op zowel mijn medezeggenschaps-site als op mijn coachingsite. Af en toe plaats ik een foto en een stukje over essentiële oliën op facebook en instagram. Jemig, ik ben er eigenlijk stil van. Wat een berg! En naast dit pop-upje ben ik al een tijdje op zoek naar een verhalenvertel-opleiding. Die ik natuurlijk heel fijn kan gebruiken voor mijn schrijfgebeuren! Als volwassene en daarvoor Creativiteit is ook zo’n pop-up. Daar was ik als kind vroeger dol op en er vormen zich langzamerhand wat creatieve projecten in mijn hoofd. Ik zoek op internet waar ik mijn creativiteit kan uiten (een workshop of een cursus) En om mijzelf te helpen maak ik maar weer eens een moodboard. Ik heb plaatjes en teksten uitgescheurd en ik knip ze mooi bij. Er is niet een speciaal doel waarmee ik het board maak. Het ontstaat onder mijn handen en ik laat het even rusten. Ik pak en plak alleen die plaatjes teksten waarvan ik voel dat het me raakt of waar ik nieuwsgierig van word als ik ze in mijn handen neem. Het zal zich vast ook nu weer verder ontvouwen met elke blik die ik erop laat rusten. Ik ben nieuwsgierig naar het verloop want bij mijn vorige boarden realiseerde ik mij vaak pas later (ze staan vaak naast mijn bed zodat ik er ’s ochtends als ik wakker word naar kijk) de betekenis van al die beelden en teksten en hoe ik dit in mijn dagelijkse leven meeneem en oppak. OntVouwen Dus waarvoor ben ik hier op aarde? Mijn antwoord ontvouwt zich in mijn tempo. Het zorgt ervoor dat ik keuzes maak en prioriteiten stel. Dingen vallen af en vooral, ik voel weer vertrouwen in wie in ben en wat ik kan. Nieuwsgierig stap ik voort!! Je kunt altijd mailen naar veelzijdig@live.comof bellen op 06-15639900 om een afspraak te maken. Vakkundig is ze en ze heeft supersterke handen!
Ik heb een zweepslag en ze constateert dat het gelukkig geen scheuring van mijn spier is, het is slechts een verrekking. Ze behandelt mij met ferme hand. Ik maak een compliment over haar kracht én geef ook aan dat het echt pijn doet. Ze reageert niet echt op mijn opmerkingen. Ik kan natuurlijk ook besluiten om de behandeling te stoppen en dat doe ik niet. Ik onderga het en bemerk mijn innerlijk verdwijnen naar de uithoeken van mijn lichaam. Jezus, wat doet dit pijn!! Terwijl ik op de tafel lig merk ik op dat elke keer als zij mijn spieren masseert (tja, is dit wel masseren ;-)?? dat ik alle andere spieren in mijn lijf aanspan. En natuurlijk heeft het een doel, dit harde invasief benaderen van mijn kuitspier. En toch vraag ik me af hoe helpend en helend het kan zijn voor mijn lijf dat ik steeds alles aanspan (en écht ik heb geprobeerd met mijn ademhaling naar de pijn toe te ademen, sjongesjonge). Mijn kuit is los, alleen de rest van mijn lijf zit nu muurvast. Het zelfhelende vermogen van het lichaam, daar geloof ik in. En dat het je verder brengt, als je lijf open kan blijven tijdens een behandeling. Dus geen invasief werk maar samen-werken met het lichaam dat op mijn tafel ligt. En, ik kan maar zo ver als het lijf van de persoon op mijn tafel kan & wil. Zelfs als ik voor cliënt misschien niet zoveel kracht kan zetten als zij gewend is (interessant weetje: met MNRI helpen we je brein en spieren herinneren aan de bewegingen van de natuur, als wij dat heel hard doen gaan we het doel voorbij!). Met het werken met MNRI en essentiële oliën breng ik rust en veiligheid in het lijf. Daar waar er stress of burn-out is bijvoorbeeld. Spanning in de spieren, drukte in het hoofd, uitingen van stress in het lichaam (zit jij ook veel voorovergebogen achter je computer of tablet?). Ik kijk naar je lichaamshouding, naar de spanning in je spieren, naar de bewegingen die je maakt en de symmetrie, richting en kracht van je bewegingen. In het begin behandel ik je alsof je op vakantie bent. Jij ligt en ik geef je een behandeling waarin je lijf en je brein leren dat het veilig is in het hier en nu en bij mij op de tafel. Later in het traject werken we met je reflexen en vraag ik je om te reageren en de oefening mee te doen. Meestal krijg je ook oefeningen mee naar huis om je spieren en je brein de makkelijkste weg van jouw lichaam te leren. Het autonome zenuwstelsel speelt een belangrijke rol bij stress. En bij de reacties van ons lijf erop. En het speelt ook een rol bij het herstel hiervan. Je veilig voelen is heel belangrijk om je lichaam uit de beschermingsstand te halen. En als je lijf niet langer energie hoeft te steken in het beschermen van jou (écht er loopt hier geen tijger rond!) is er ruimte om te leven in plaats van te óverleven. Er is dan energie om te ontdekken, ontwikkelen, ontplooien, weer creatief en nieuwsgierig te zijn! Na de behandeling van de fysio met haar sterke handen heb ik mijn MNRI-kennis en ervaring ingezet. Werken met mijn voeten om goed te gronden en weer terug te komen in mijn lijf. Zorgen dat ik weer de innerlijke veiligheid van mijn lijf voel in plaats dat ik in een uithoek van mijn lichaam blijf zitten! Én ook mijn zweepslag is hersteld. Sámen-werking tussen het met MNRI ondersteunen van mijn zelf-helende vermogen en die sterke handen van de fysio ;-) Nieuwsgierig wat MNRI voor jou kan doen? Waar ik je para-sympatische systeem kan ondersteunen met herstellen? Bel mij op 0615639900 of mail naar veelzijdig@live.com  OpgeruimdNetjes
Mijn moeder was altijd aan het opruimen! Bijzonder vond ik dat en ik begreep er niets van! Weggooien, weggeven, ik kon dat en deed dat. Bij het leeghalen van ons ouderlijk huis gooiden wij, ondanks al haar geruim, toch nog veel weg. En er verhuisde ook veel spullen naar onze huizen. Emotionele spullen, spullen met een verhaal. Inmiddels is mijn moeder ruim 5 jaar geleden overleden. Er staat nog best veel in mijn huis dat uit het ouderlijk huis komt. En niet persé spul dat ik graag wil houden! KonMari Toen haar boek een hype was heb ik het gelezen. Mijn kleding hangt al een tijdje op kleur en als het geen joy meer sparkt doe ik het weg. Haar rücksichtslos-heid van wegdoen vond ik destijds een beetje te ver gaan. Dus ik ‘deed’ KonMari op mijn manier. Ik hou ervan als mijn huis opgeruimd is. Dat er geen prullaria staat en dat mijn ogen kunnen rusten op iets wat ik mooi vind. Dat geeft mij rust vanbinnen. Dus dat zou betekenen dat er veel weg kan;-). Tijdens de kerstvakantie keek ik op Netflix een programma over hoarders en daarna kwamen de afleveringen van Marie Kondo voorbij. Ik heb gebingewatched! En merkte door te kijken dat er vaak veel meer zit achter het niet kunnen weggooien. En natuurlijk, hoe doe ik dit? Waar hecht ik waarde aan? Dus, ik ging het aan. Het plan was toch al om mijn praktijkruimte wat onder handen te nemen. Dat kwam mooi uit, de praktijkruimte is weer een stuk meer naar mijn wens. Alleen staat er nu een andere ruimte in ons huis vol! Vol met de kast die weggaat (of toch nog niet?). En de spullen die nu niet meer in mijn praktijk passen. Die moet ik nog uitzoeken. Ik ben oprecht blij hoe mijn praktijkruimte is geworden en ik vond en vind het opruimen ook confronterend. OpruimOpdracht Door het ook zelf aan te pakken ben ik erachter gekomen dat ik iets heel raars doe met spullen die ik zelf niet meer wil. Ik besluit of ik er geld voor wil hebben. Ik zet het op marktplaats en als er niet genoeg (of helemaal niet) wordt geboden, dan verkoop ik het niet. En doe ik het ook nog niet weg. En dat betekent dat ik het dus nog steeds heb. Of, ik wil het weggeven en vraag mij af wie ik daar blij mee zou kunnen maken. Dat dit gedrag allemaal contraproductief is om op te ruimen en dat heel veel spullen nog steeds in mijn berging staan, helpt mij helemaal niet. Ik zou ook alles wat ik weg wil doen in een doos kunnen stoppen en het wegbrengen naar de kringloop of naar de stort. Dat scheelt mij bakken met energie. En toch doe ik dat niet! En natuurlijk heb ik het onderzocht! De overtuiging dat je iets niet weggooit als het nog ‘goed’ is speelt zeker mee! Het mijzelf laten gijzelen dat ik ergens nog iets kan verkopen voor een bepaald bedrag helpt ook niet. En zo is er wel meer wat mij tegenhoudt bij het ontspullen. OpruimResultaat Wat ik tot nu toe ervaar op de plekken waar het mij wel gelukt is, is de rust die het mij oplevert. Ik hoef niet te shoppen voor kleding, ik weet wat ik heb. Het is in mijn zicht een heel stuk rustiger geworden en het allerleukste vind ik het persoonlijke proces dat ik heb doorgemaakt. Want als uber-perfectionist was het nog wel een uitdaging. Dan had ik alles in dozen en bakken ingedeeld en als ik ‘s nachts wakker lag, mmm dit kan toch beter daar en dat misschien dan op een andere plek! Het hield niet op! Totdat ik mijzelf de opdracht heb gegeven om hiermee te stoppen. Een 8 is echt prima! Eerst ervaren wat het mij nu brengt en dan kàn ik later EVENTUEEL weer verder. En ondanks dat er nog heel veel op te ruimen valt merk ik dat het van binnen echt zo veel rustiger is geworden. Mijn ogen blijven niet meer voortdurend haken achter slordige stapels papierwerk. Of omvallende stapels t-shirts. Of rijen boeken die ik allang gelezen heb ;-) En dat geeft zeker een "spark of joy". Heb je vragen? Bel mij op 06-15639900 of mail naar veelzijdig@live.com  December geeft lange nachten en korte dagen, kaarsjes, potten thee en boeken lezen. Terugblikken op het afgelopen jaar en vooruitkijken naar wat komen gaat. In alle eindejaarsdrukte vind ik dat meestal nogal veel gedoe. Om zowel in het moment van alle afronding te zijn en om dan ook nog terug te blikken. Maar dit jaar was ik al eerder bezig met afscheid nemen en terugblikken. Ik luisterde zelfs naar de finale van “Evers staat op” terwijl ik deze blog schreef.
Afscheid nemen De maanden oktober en november stonden vol van afscheid nemen voor mij. Vroeger was ik daar niet heel goed in en ging ik gewoon door. En besteedde ik zo min mogelijk aandacht aan hetgeen waar het afscheid over ging. Vrienden waar ik tijdens mijn hele studententijd heel veel plezier mee heb gehad. En waar onze levens op enig moment toch veel uit elkaar gingen lopen. Ik weet het niet meer precies maar volgens mij heb ik het contact dat al steeds minder werd gewoon gelaten. En of dat alleen van mijn kant kwam of wederzijds was, dat weet ik eigenlijk niet meer zo goed. Later in mijn leven leerde ik van het belang van goed afscheid nemen. Dat je daarmee dingen, relaties, een periode gewoon rond mee kunt maken. En dat er dan ruimte komt voor nieuwe relaties, dingen of tijdperken. VriendinnenAfscheid Ze had chronische kanker, zo noemde ze het zelf, mijn lieve vriendin. En inderdaad, als er een terugslag was, wist ze die steeds weer om te buigen. Zo ging het jaren door. Totdat er ineens zulke ingrijpende veranderingen waren dat het ombuigen niet meer werkte. Als moedig mens vroeg ze hoeveel tijd ze nog had. En omdat ze altijd heel erg open was over alles, wist ook ik dat het tijd was om afscheid te nemen. Veel heb ik daarbij geleerd van hoe zij zelf afscheid nam van de mensen om haar heen en uiteindelijk ook van haar familie en gezin. Liefdevol en heel rustig met een heel helder beeld van hoe zij het wilde. Het deed mij nadenken over hoe ik dat zelf zou willen als mijn moment komt. En ook hoe belangrijk het is om precies dát te doen, te vragen en te zeggen wat er nodig is voor jou. BurenAfscheid Zeventien jaar keken wij bij elkaar naar binnen. Onze eettafel staat zo, dat alles wat er in de straat gebeurt, zichtbaar is voor ons. En bij de overburen keken wij zo naar binnen! De kinderen in dezelfde leeftijd, vroeger gingen we samen op vakantie en vierden wij soms kerst of oud & nieuw samen. En nu zitten er nieuwe mensen in het huis. We missen de buurtjes, de zekerheid dat er altijd iemand is waar de kinderen de sleutel kunnen halen of wat eitjes als de buurtsuper al dicht is. Om die afgelopen zeventien jaar te eren, eten we nog een laatste keer als buren samen voordat de verhuiswagens komen. De buurvrouw haalt haar herinnering op van de eerste keer dat ze haar gordijnen opendeed en de wiebelende beentjes van onze oudste zag in de kinderstoel. Wij halen foto’s tevoorschijn van gezamenlijke vakanties en de kinderen kijken samen oude filmpjes. We nemen afscheid van onze buren en een tijdperk en leggen een basis voor een mooi vervolg op wat meer afstand! MoederlijkAfscheid Dochterlief is 18 en begonnen met studeren in september. Ze studeert in een stad niet heel ver hiervandaan en toch, elke ochtend om kwart voor zes opstaan is voor niemand fijn (deze moeder wordt ook wakker en valt helaas niet meer in slaap). Ze vond een mooie kamer op een prachtplek in haar studentenstad en ging! De normale gang in het leven natuurlijk. En voor ons gezin waarin zij de oudste is, een nieuwe periode. Als moeder (vader doet daar toch weer andere dingen mee merk ik) is het grappig. Ik herken de telefoontjes naar moeder die gaan over eten en waszaken uit mijn eigen studententijd. Verder mis ik haar natuurlijk ontzettend. En, met appjes is ze toch ook gewoon dichtbij. Er is niet één moment van afscheid in dit geval. En dat is natuurlijk ook prima en toch het is ook de afsluiting van een periode! Afscheid2018 December is een mooie maand om terug te kijken op het afgelopen jaar en er afscheid van te nemen. Wat heeft dit jaar gebracht, waar ben ik blij mee en wat wil ik volgend jaar anders? Vragen die ik gedurende deze maand met mij mee neem. Want daar kom ik niet aan toe op oudjaarsavond. Dat weet ik nu al ;-) Ik gebruik meestal mijn agenda om te lezen wat er allemaal is geweest het afgelopen jaar. En pak dan papier en stiften om te tekenen. Als ik alles bij elkaar zie (ik hou van overzicht) kan ik voelen en kijken waar ik volgend jaar meer van wil, wat niet meer of waar ik minder van wil én wat ik voor leuks en nieuws ga toevoegen in 2019! Hoe neem jij afscheid? Ga je gewoon door, sta je stil of heb je wellicht een ritueel? Voor mij waren deze momenten van afscheid nemen weer een wake-up call. Wakker geschud door mijn besef dat ik zomaar anderen voor laat gaan omdat ik denk dat mijn moment om afscheid te nemen nog komt. Omdat ik het soms makkelijker vind om het er maar niet over te hebben en te voelen wat het met mij doet óf vooral naar de toekomst te kijken, voorbij dit moment. Of omdat ik mij door andere omstandigheden gewoon laat afleiden. Terwijl het ook fijn en helpend is om iets af te ronden! En dat er dan ook pas echt plek komt voor nieuw! Ik wens je een gezond 2019 en dat je je dromen voor 2019 mag waarmaken!  “I think 99 times and find nothing. I stop thinking, swim in silence and the truth comes to me”, Albert Einstein.
Deze quote van Einstein vind ik echt zo’n helpende gedachte. En in de vakantie kan ik dat nog meer voelen dan wanneer ik gewoon aan het werk ben. Dus tijdens de vakantie heb ik veel geoefend hiermee. Steeds mij op mijn lijf en mijn ademhaling concentreren. En zo leuk als dat dan op een andere manier ook weer bij mij terugkomt (dat ken je wel toch, dat als je ergens mee bezig bent dat het dan in alles zit, dat je overal een bepaald woord of begrip tegenkomt ;-) Vandaag herinnerde mijn meditatieapp mij hier weer aan. Door tijdens het mediteren de adem te volgen en te voelen wanneer je adem stilhoudt. De adempauze (stillness) na de inademing, de stillness na de uitademing. Een van mijn vorige blogs ging ook over de ademhaling en op mijn website (www.angeliquevanderzijden.nl) staat een geleide meditatie die je kunt beluisteren (ja, gratis). StilHoofd De reden dat ik de uitspraak van Einstein zo helpend vind ligt ‘m ook in het feit dat mijn hoofd heel goed als een aap kan rondspringen. Waarbij ik heel gemakkelijk van de hak-op-de-tak kan springen. Een vol hoofd noem ik dat ook wel. En ja, ik vind ook veel dingen leuk en interessant. Mijn bedrijfsnaam is ook Veelzijdig en dat is echt met recht (haha, taal! Want ja, ik ben ook jurist). Ik ben, voel en doe veelzijdig! En dat heeft écht voordelen en is óók mijn valkuil! En wellicht, na het lezen van deze alinea krijg je enige indruk hoe dat in mijn hoofd eraan toegaat. Ik kan razend van het ene onderwerp naar het andere vliegen en mijn lijf gaat daar gewoon in mee (alsof er een tijger voor mijn neus staat). Soms gaat dat als een kip-zonder-kop. Want alles is leuk en interessant. De vraag of het mij ook ergens brengt zit daar niet tussen. Dus wat doe ik om die aap in mijn hoofd tot rust te brengen? StilHeid Reflectie, stillness, stilstaan en vertragen bij alles wat ik doe is helpend. In alle stilte, via ademhalingsoefeningen. Of door heel langzaam te wandelen (want als ik snel wandel gaat mijn hoofd ook gewoon sneller). Vertraging. In plaats van 20 keer per minuut adem te halen, vertragen naar ongeveer 6 x per minuut. En dan langer uitademen dan dat je inademt (4 tellen in, 6 tellen uit) daar vertraagt mijn lijf zich van. Ik kan mijn schouders voelen ontspannen. Er komt ruimte om mijn gedachten te laten gaan. Meestal duurt het wel even voordat die langzamer gaan. Als ik mediteer en op mijn kussen zit duurt het soms wel een kwartier, soms lukt het mij helemaal niet en soms komt de stilte wel. Het blijft een oefening om in het hier-en-nu te zijn! WaarHeid Voor mij is dat stilstaan (of zitten) zo belangrijk dat ik dat elke dag wil doen. Want hoe vaker ik het oefen, hoe vaker ik het ook kan toepassen op andere momenten. Ik maak met het oefenen een nieuwe (neurologische) snelweg in mijn brein. Dus ik heb verschillende dag rituelen ingebouwd waar ik uit kan kiezen (mediteren, langzaam wandelen, ademhalingsoefeningen, gewoon zitten in stilte, schrijven in een boekje). Want doordat ik vertraag en stil ben kan ik reflecteren. Doe ik de juiste dingen? En doe ik de juiste dingen zoals ik dat wil? Brengt het mij waar ik wezen wil? Is het op mijn manier? Wat is mijn volgende stap? En ook al ben ik geen zwemmer, being in silence and the truth comes to me! Wil jij ook kijken, voelen, horen hoe je meer stilstaan, evalueren en reflectie in je leven kunt brengen? Neem contact op via 06-15639900 of via de mail veelzijdig@live.com  Dankbaarheid Dankbaarheid
Een jampotje, schoongespoeld en met gekleurde briefjes erin. Het staat op mijn werktafel en met vlagen doe ik daar elke dag één of meer briefjes in. Op die briefjes staat waar ik dankbaar voor ben. En soms, als ik een klotedag heb dan lees ik een paar van die briefjes. Dat helpt! Ik bekijk ze ook aan het einde van het jaar als ik vooruitblik naar wat er komen gaat. Simpel en doeltreffend, daar hou ik van! Herinnering Het helpt mij gewoon herinneren aan alle mooie dingen in mijn leven. Concrete resultaten bij de door mij gestelde doelen, ik schrijf ze op! Soms schrijf ik alleen een bepaald gevoel op waar ik dankbaar voor ben. Veel minder meetbaar én zeker niet minder belangrijk! Mijn coachingscliënten leer ik ook deze methode. Ik bespreek met ze wat dit hen kan opleveren en we bespreken hoe ze het zelf kunnen en willen gaan toepassen. Als je doet wat je altijd deed…., Zul je krijgen wat je altijd kreeg! Voor mij een belangrijke vraag. Mijn motto is: “wat werkt dat werkt”. Met als ondertitel: “doe daar meer van”. Dus als je weet wat je allemaal bereikt hebt en ook hoe je dat gedaan hebt, kun je dat meenemen als je weer nieuwe doelen stelt. En trouwens, dit gaat ook op voor doelen die je misschien niet behaald hebt. Want ook daar zijn belangrijke lessen uit te halen. Soms moet je namelijk je aanpak veranderen. Want als het niet werkt, heb je dus iets anders te doen! Met dank aan Einstein voor zijn wijsheid. Werking En hoe werkt dit nou? Doordat je focust op waar je dankbaar voor bent, bouw je een soort van reservepotje (in mijn geval een jampotje) op, voor als het even niet zo lekker loopt. Je ziet veel meer wat er allemaal goed gaat in je leven. Zelfs als je nog van alles wilt veranderen en verbeteren leer je óók dat je nu dankbaar en blij kunt zijn met wie je NU bent, wat er NU is en wat je NU hebt. Mooi resultaat, toch! Wil jij ook meer dankbaarheid in je leven? Bel op 06-15639900 of mail naar veelzijdig@live.com  GebruiksAanwijzing Met een groep OR-leden werken we toe naar een betere samenwerking. Ze zijn nog niet zo lang lid van deze ondernemingsraad en hebben behalve heel verschillend werk ook een landelijke organisatie. Voordat ze lid werden van de OR hadden ze soms nog nooit van elkaar gehoord. En nu moeten ze samenwerken. Dat is lang niet altijd gemakkelijk omdat men elkaar maar een aantal keer per jaar treft en er wel meteen resultaat verwacht wordt uit de overleggen en vergaderingen die ze voeren. De OR moet beslissingen nemen! Tijdens een tweedaagse trainingssessie neem ik ze stap voor stap mee aan de hand van het MBTI-model. Het is een manier om naar je eigen “gebruiksaanwijzing” te kijken. En meer inzicht te krijgen over wat jouw voorkeuren op vier verschillende vlakken zijn. Het doel is een gezamenlijke taal te vormen en ruimte te maken voor communicatie over gedrag en daarnaast dat ieder lid meer inzicht krijgt in het eigen type én begrip voor de ander. Vooraf laat ik alle OR-leden de test invullen op internet en ik vraag de mensen om de informatie goed door te lezen en te checken of zij zich erin herkennen. De uitslag neemt iedereen mee naar de OR-training.
Na een korte toelichting starten we met de eerste dichotomie, extraversion en introversion, met de vraag “waar haal jij je energie vandaan”? Doe je dat in contact met de ander of doe je dat door alleen te zijn? Een verbazingwekkend aantal staat bij de E-tjes, en slechts een enkel OR-lid blijkt een I-tje te zijn. Normaal gesproken zijn er twee I-tjes nodig voor een E-tje, qua balans ;-). En bij dit ene OR-lid dat als enige ene I-tje is maak ik mij geen enkele zorgen. Het is trouwens een prachtig inzicht in hoe we vanochtend deze trainingsdagen gestart zijn. Er was bij de start veel rumoer en in het terugblikken op de ochtend was er al wel wat duidelijk geworden wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn. Een zaal vol E-tjes heeft daar in ieder geval ook zeker een bijdrage in gehad;-) De volgende stap is, waar (aan welk soort informatie) besteed jij aandacht aan, de groepen verdelen zich en elke groep krijgt dezelfde opdracht. Het gaat om het onderscheid tussen Sensing en iNtuition, met als leidende vraag “zie jij de bomen of zie jij het bos”? Dus, kijk jij naar het grote geheel, denk jij in concepten en mogelijkheden of wil je vooral de feiten weten, kijk je naar details, zorg jij ervoor dat het in de praktijk werkt? En de uitkomst van de oefening is spot on!! Het is werkelijk compleet zoals het in de boeken staat! En het geeft de leden mega-veel inzicht, ook in hoe de bestuurder de laatste adviesaanvraag heeft ingediend!! Ik krijg er kippenvel van. Stap drie, Thinking en Feeling gaat over volgens welk proces jij beslissingen neemt. In kleine groepjes wordt er een rollenspel gespeeld, een medewerker moet worden ontslagen. De verschillende manieren waarop je dit kunt doen worden geoefend en het begrip en onbegrip dat dat kan oproepen besproken. Daarna komen de leden met hun praktijkervaringen die hierbij aansluiten. Herkenning alom en ook de wens om daar soms in het eigen gedrag wat verandering in aan te brengen. En als afsluiter oefenen en bespreken we hoe je het liefst met de wereld om je heen omgaat. Doe je dat op een Judging-manier, dan houdt je ervan om zaken af te ronden, te plannen, lijstjes te maken en hou je van structuur. Heeft de Perceiving-manier jouw voorkeur dan reageer je op nieuwe informatie, hou je ervan om je opties open te houden en ga je graag met de stroming mee. Na al deze stappen en steeds laten zien wie welke stijl heeft, zijn er grote stappen gezet in inzicht in jezelf en ook in inzicht in de ander. Hoe voel, hoor en kijk jij naar de wereld? En hoe doe ik dat? En voor het OR-werk, hoe doen wij het dan samen in de OR als we zo anders zijn. En oh ja, je bent natuurlijk zovéél meer dan je MBTI-type. Dat vond ik misschien nog wel de mooiste conclusie op mijn vraag, hoe neem je dit mee? Ik kijk niet anders naar mijn OR-collega, hij is nog steeds Piet voor mij! En omdat dit model ook individueel goed in te zetten is kun jij bij mij in de coaching ook heel goed ervaren wat het met je kan doen. Dus als jij samen met mij en het MBTI-model op stap wil, kun je mij bellen op 06-15639900 of mailen naar veelzijdig@live.com  Kumbhaka Kumbahka
Tijdens de vakantie en ook nu weer thuis heb ik veel baat bij een ademhalingsoefening. Mijn meditatieapp noemt het Kumbahka, en als ik het opzoek zijn het verschillende ademhalingsoefeningen. Het gaat er bij deze oefening om dat je in een bepaald ritme ademhaalt en dat het je in het hier en nu houdt. Ik haal adem alsof ik langs een vierkant adem.
Wellicht heb jij hier ook baat bij. Wil je meer weten over in het hier en nu zijn en blijven en dat in je leven toepassen? Neem dan contact op via veelzijdig@live.comof bel op 06-15639900. |
Welkom!Hoi, Ik ben Angélique! Ik ben dol op persoonlijke ontwikkeling, nieuwsgierig naar verandering en sta graag stil bij de dingen die goed zijn en kloppen. Archives
Mei 2019
Categories |
RSS-feed