Na een heerlijke zomerse dag aan het begin van de lente wandel ik nog even alleen door mijn bos. Ik denk terug aan een jaar geleden, toen dit bos mijn hart stal. Opnieuw is het nu weer prachtig om alles te zien ontluiken. Het groen aan de bomen en op de grond, de narcissen en de bloemetjes overal. Ik wandel alleen en extra langzaam. Ik had het daar vanmiddag nog met een cliënt over. Als je in je gewone tempo wandelt denkt je lijf en je brein nog steeds dat die tijger achter je aanzit. Dan stijgt je hartslag, je stresshormoon en kan je lijf zich nog niet ontspannen. Dus wandel ook regelmatig extra langzaam. En, ik realiseerde mij dat ik zelf ook wel wat van dat extra langzame wandelen kan gebruiken. Ik geniet enorm van het studeren voor mijn opleidingen én dat ik weer meer kan werken. En ik had mij ook voorgenomen dat het een half jaartje bikkelen zou zijn. Het is toch pittiger dan ik had bedacht en ik vraag mij af waar ik kan "snijden". Hoe grappig dat dat vanzelf vóór mij gedaan wordt. Een opleidster die ziek is, zodat de training niet door kan gaan. Een verdrietige gebeurtenis bij een klant zodat zij graag de training verplaatsen. En ik vraag mij af of ik mijn prioriteiten wel helder heb. Ben ik nog wel met de juiste dingen bezig? Laat ik mij te veel afleiden? Voor mij helpt het elke keer weer om dan in mijn eentje te wandelen. Dus dankjewel lief bos, dat je met je wonderschone natuur weer balans brengt in mij ;-)
Wil jij ook ervaren hoe de natuur balans kan brengen in jou? Of heb je een levensvraag die je al wandelend zou willen onderzoeken? Neem contact op [email protected] of bel 06-15639900
0 Kommentare
|
Welkom!Hoi, Ik ben Angélique! Ik ben dol op persoonlijke ontwikkeling, nieuwsgierig naar verandering en sta graag stil bij de dingen die goed zijn en kloppen. Ik blog regelmatig over dingen die mij bezighouden in mijn werk en privé. Schrijven helpt mij op allerlei manieren. Om mijn herinneringen en geluk te vieren en soms ook om mijn verdriet uit te drukken. Categories |