Week van de Overgang

We zijn er nog niet
Het is deze week de week van de overgang en ik ben al een aantal jaren op missie om er meer bekendheid aan te geven. Want dat gegiechel en besmuikte gedoe en die opmerkingen van andere vrouwen “niet aanstellen”, “geen aandacht aan besteden”, “gewoon doorgaan”, het komt mij m’n neus uit! Ik vind het achterhaald! Dus top dat ik om mij heen allerlei initiatieven zie van andere vrouwen die er mee bezig zijn en ook werkgevers die meer en meer snappen dat het belangrijk is dat we er aandacht aan besteden (één derde van het ziekteverzuim in deze groep is (verborgen) gelinkt aan overgangsklachten)! Én, we zijn er nog niet!
 
Ik ben er ook nog niet
En, óók ik ben er nog niet! Twee jaar (juni 2017) geleden schreef ik een blog over hoe het op dat moment met mij was. En er is sinds die tijd al veel veranderd. En soms ook helemaal niet! Want schommelingen in deze fase van mijn leven zijn inderdaad echt schommelingen! Op dit moment heb ik weer veel last van slecht slapen. En daarmee een enorme moeheid overdag. Wat er wel anders is dan twee jaar geleden, is dat ik heel veel beter naar mijn lijf luister. Ook al vindt mijn koppie dat een enorme onzin en een gedoe. Inmiddels heb ik ervaren dat áls ik luister naar mijn lijf, dat ik daar baat bij heb.
 
Dus toen ik op woensdag na twee leuke volle dagen werken naar de ashtanga yoga zou gaan (want daar blijf ik zo lekker soepel van en wordt mijn lijf steeds sterker van) kon ik voelen dat dat teveel was. Noem het mijn HSP, noem het de overgang, het boeit mij eigenlijk niet zo. Mijn lijf voelde moe en mijn hoofd vol. Veel te veel om dan deze yogavorm te gaan doen. Dus ik ben op de bank gaan zitten met een kopje koffie en een boek. En heb rustig aangedaan tot het beter werd in mijn lijf. Een beetje schrijven over alles wat er in mij was en wat mijmeren hielp ook! En naast dat ik kan voelen hoe dankbaar ik ben dat dit kan in mijn situatie heb ik er ook een klus aan. Kind uit een middenstandsgezin, “niet lullen maar poetsen”, “van werken is nog nooit iemand doodgegaan”. Al dat soort teksten komen voorbij. Ik haal nog maar eens diep adem!
 
Hoe deden de vrouwen voor mij dit?
Over mijn oma’s weet ik weinig als het gaat over de overgang. Wel dat zij allebei nog volop werkten in de tijd dat ze in de overgang waren. En hoewel ik hen regelmatig zag en meemaakte kan ik mij niet herinneren dat ze opvliegers hadden of andere symptomen. Mijn eigen moeder deed niet aan de overgang (zei ze altijd). Ze had geen opvliegers en stopte onverwachts met menstrueren. Ze had zelfs net nog een bulk maandverband bij de Makro gescoord toen ze ineens in de menopauze kwam. Dat het niet alleen de opvliegers zijn en stoppen met menstrueren wist ze niet. Achteraf (ik kan het helaas niet meer navragen) herken ik veel van waar zij op deze leeftijd mee zat, in mijn eigen klachten. Twee jaar geleden had ik een omgekeerd dag-nachtritme, ik sliep slecht en was overdag moeilijk vooruit te branden. Maar dat mijn zelfvertrouwen zo’n knauw kreeg had ik niet verwacht. Dat ik aan alles over mijzelf ging twijfelen. Dat ik mijzelf afvroeg wat ik eigenlijk bijdroeg aan de wereld en meer van dit soort vragen. Ik vond het angstig (was ik depressief of wat was er eigenlijk met mij aan de hand) en ik wist ook niet zo goed hoe ik hier met anderen over kon praten. Eerst dacht ik dat ik een burn-out had (toen ik een opleiding tot burn-out coach deed) en toen ik op een studiedag hoorde dat die klachten (van een burn-out) overeenkomen met die van de overgang wist ik het! Ik ben niet gek aan het worden, ik ben in de overgang. En dat is dus niet alleen maar stoppen met menstrueren, opvliegers krijgen of slecht slapen, het is veel meer! En dat het niet alleen maar nadelen zijn maar dat er ook voordelen zitten aan deze fase, dat merk ik nu pas! Dus ja, deze fase kun je ook gebruiken als een transformatiefase!
 
Hoe kom ik er?
Ok, dus een transformatiefase! Een van de dingen is dat je, doordat je oestrogenen teruglopen, relatief meer testosteron hebt, het-kom-in-actiehormoon!! Daadkracht, beslistheid, focus! En doordat de oxytocine (het knuffel- of zorghormoon) terugloopt heb ik ook minder behoefte om voor alles en iedereen te zorgen. En vind ik het nu gemakkelijker om tegen mijn puber te zeggen, nee, ik doe het niet voor je! Iets wat ik eerder echt onbegrijpelijk en niet oké van mijzelf vond, heeft gewoon een biologische verklaring. Dat helpt mij wel! Dus die voordelen herken ik óók. Het is ook een fase waarin je oud gedrag gedag kunt zeggen en nieuwe paden kunt bewandelen. En er is nog veel meer te transformeren in deze fase. En dat is voor elke vrouw weer anders. Wat voor jou werkt hoeft niks voor mij te zijn en andersom. Ik ben er nog niet, want wat wil ik eigenlijk nog met de rest van mijn leven, dat kan zomaar nog een jaar of veertig zijn. Hoe wil ik die invullen? Wat is mijn pad? Wat doe ik nog wel en wat laat ik aan mij voorbijgaan? En ja, dit transformeren gaat alleen maar in mijn eigen tempo ;-). Zo kom ik er!
 
Ben jij ook nieuwsgierig naar waar jouw transformatiekracht je gaat brengen en wil je dit verder onderzoeken? Neem contact op via [email protected] of bel naar
06-15639900