StoryTelling In 90 Seconds

Verhalen vertellen, ernaar luisteren. Ik vind het allebei superleuk! Als een ander een verhaal vertelt kan ik daar mij helemaal in inleven en in meegaan. En als ik zelf een verhaal vertel vind ik het leuk om de spanning op te bouwen en met een twist of een grapje te eindigen. Verhalen vertellen aan mijzelf kan ik ook behoorlijk goed. Die zijn wat minder meeslepend en er zit ook niet zoveel humor in trouwens. Het zijn verhalen die zijn opgebouwd in de loop der jaren. En ik ben inmiddels 50, dus je snapt dat zijn “beste” verhalen ;-). Het zijn verhalen die bijvoorbeeld gaan over dat ik niet goed/leuk/lief genoeg ben. De toon is meestal niet zo opgewekt trouwens en de oorsprong van het verhaal ligt ergens in mijn kindertijd.
 
Verhaal-En
Een kind is afhankelijk van zijn ouders/verzorgers om te kunnen overleven. En hoe goed zij ook hun best doen, het kind krijgt van alles mee waar het niet om gevraagd heeft én het krijgt niet altijd wat het juist wel nodig heeft (naast het feit dat het kind precies krijgt wat het nodig heeft en niet krijgt wat het niet nodig heeft). Om steeds loyaal aan je ouders te blijven kan het zijn dat je als kind een verhaal hebt gemaakt. Zodat je in je afhankelijke staat kunt “blijven” in een situatie die je nu als volwassene wellicht niet zou accepteren. In de loop van je leven cultiveer je het verhaal en staan je filters zo, dat ook nieuwe situaties passen in jouw verhaal. Alles met de beste intenties uiteraard. (Er valt hier veel meer over te zeggen en voor nu laat ik het hierbij).
 
Feestelijke 90 seconden
Feestelijk. Dat is het samenzijn van vandaag. Altijd leuk om elkaar weer te treffen.
En toch, ik voel me niet gezien. Ik ben hier niet welkom, ik moet altijd hard werken om contact te maken. Het komt alleen van mijn kant. Waarom ben ik hier eigenlijk nog? Volgende keer ga ik niet meer mee.
Je snapt het, ik zit volop in mijn verhaal! En ik kan hier best lang in doorgaan en het voor mijzelf nog véél erger maken. En, ik doe vandaag iets anders. Ik haal adem. Ik voel waar dit verhaal in mijn lijf zit (niet al te diep dit keer want ik ben in gezelschap). En opnieuw haal ik adem. Ik voel mijn voetzolen op de grond. Langzaam voel ik de spanning uit mijn lijf verdwijnen. Ik ga even de ruimte uit.
Als ik terugkom kijk ik rond. Leuk dat iedereen er is. Eens kijken met wie ik vandaag allemaal ga bijpraten. Het waren maar 90 seconden.
 
90 seconden
Jill Bolte Taylor, de hersenonderzoekster die zelf een beroerte heeft gehad en daar haar TedTalk over houdt, heeft ontdekt dat een emotie slechts 90 seconden duurt. In je lijf!! Van het moment dat de emotie ontstaat/opkomt tot het verdwijnen ervan, gebeurt er van alles in je lijf. Als het je lukt in die 90 seconden in je verhaal te komen, dan hou je die emotie vast en komen er waarschijnlijk nog meer om de hoek kijken.
En, als je weet dat een emotie met de lichamelijke reacties slechts 90 seconden duurt kun je het misschien wel even verduren. En de keuze maken om er niet in mee te gaan!! Ademhalen en voorbij laten gaan. Net als eb en vloed. Het gaat voorbij! (Gewoon) In het hier en nu blijven. In sommige situaties kun je gericht je aandacht geven aan de emotie die opkomt (zonder in het verhaal te gaan dus). En op andere momenten stel je dat misschien uit naar een later tijdstip (zoals ik nu deed).
Wat ik deed, was mijn ademhaling volgen en een miniquick bodyscan. De negentig seconden waren zo voorbij. Ik luister de volgende keer wel naar andermans verhaal ;-)
 
Ken jij ook je eigen verhaal/verhalen goed of juist niet en wil je voor jezelf onderzoeken hoe je hiermee kunt omgaan? Neem dan contact met mij op via
​06-15639900 of mail op [email protected]